teferruat

  okuduğum kişisel gelişim kitapları ve bazı twitlere göre olayları kişiselleştirmiyoruz ve acaba ne yaptım da böyle oldu diye düşünmüyoruz, ki bu da bizi yazının başlığına götürüyor: just say tecrübe oldu and keep going . insanlar bazen gerçekten tuhaf olabiliyor, biz yıllardır tanıdığımızı sandığımız kişileri bile aslında hiç bilmediğimizi fark ediyoruz ve bize de neyse tecrübe oldu demek düşüyor. insanların durup dururken hayatımıza dahil olup, “aaa pardon ya ben yanlış otobüse binmişim” diyerek ilk durakta inme tenezzülünde bile bulunmadan hareket halindeki otobüsten atlamaları şoför koltuğunda oturan ben için kafa karıştırıcı oluyor. yani şöyle düşünün, birisi size bir rota tarif ediyor, tamam diyorsunuz yola çıkıyorsunuz “ya şuradan mı dönecektik?” diye sormak için gayri ihtiyari o insanın olduğu tarafa doğru bir bakıyorsunuz ki o kişi orada yok ardında kocaman bir boşluk bırakmış. e bir yola da çıkılmış oldu ama ben zaten oraya gitmeyecektim o kişi istediği için oradan devam...

artık yazacak hiçbir şeyim kalmadı dememin üzerinden bir buçuk ay kadar geçmişken yine ben yine ben yine ben. aslında yazacak yeni bir şeylerim yok ama artık yeni bir yaşım var, merhaba 26 yaş sendromu. doğum günüm için kendime minik bir hatıra bırakmak istedim de diyebiliriz. yarın erkenden kalkıp valiz hazırlayacak birisi için gecenin üçünde yapılacak iş miydi bilmiyorum ama bir yandan da neden olmasın.             geçtiğimiz yıl yine doğum günüm için yazmış olduğum yazı yı şöyle bir okudum da, evet gerçekten geride bıraktığım 25 yaş “ben büyüdüm galiba” hissini verdi. uzun uzun 25 yaşımı ve hissettirdiklerini anlatmayacağım burada ama bir yıl önceye kıyasla daha farklı birisiyim. bu bir yandan iyi evet insan değişmeli ama bir yandan da değişimin korkutuculuğunu henüz normalleştirebilmiş de değilim galiba.             geçen yıl kader bağı diye bir bileklik aldığımdan bahse...