teferruat

kullanmam ucuz özgürlüğü sana sığınırım/ azarladığım bir dünyayı suya bırakıp/ günlük dövüşü en uygun yerinde keserek/ ve kan biraz daha akar durur, akmalıdır/ bir çaresizlik sanırım, öfkem büyür uğunurum/ oysa bir çiçek bir güzel dünyaya bakmalıdır/ ve kuytulardan, unutulmaktan tek tek/ ölülerimiz toplanacaktır bir sabah bunaltıcı düşlerden uyandığında hamam böceğine dönüşmeye ihtiyacı yoktu onun, çünkü bir böcekten farklı yaşamadığını biliyordu. sanki üzerine kanalizasyon kapağını kapatıyorlar dik durmasını engelleyip gün ışığından mahrum ediyorlardı ve bu karanlık dehlizde bir splinter usta da yok yol gösterebilecek. atılmış olduğu kör kuyulardan ve ruhunun gezindiği kuytulardan her gün sıyrılıyor, bunları ardından bırakıp güzel gülümsemesini takınıyordu. günün sonunda yine o eve, yuvaya dönüştüremediği o soğuk yere geri dönüyordu. bütün kırgınlıklarını burada yaşıyor ve bunu dışarıya yansıtmıyordu, o güne kadar. o gün günlüğüne şunları yazdı ‘sevgili güllük. gözlerimi ka...