teferruat

yolda gördüğümüz her kuru yaprağa basıp çıkardıkları ses ile mutlu olarak yürüme mevsimi gelmiş, merhaba sonbahar. aynı zamanda gittikçe kötüleşen havalar, geç doğan güneş yüzünden yataktan kalkmak istememe mevsimi de gelmiş, tekrar merhaba sonbahar. öğretmenlik yapmaya başlayalı bir ayı geçmiş. gerçek dünyada bir işimiz olduğu zaman en geç altı buçukta uyanmamız gerekiyormuş. ilk başladığım hafta her gün eve gelip ağlıyordum “yok mümkün değil ben bu işi yapmayacağım.” diyordum. ama bir şeylere başlamak her zaman için zordur. elimi kolumu nereye koyacağım, öğrencilere nasıl hitap etmem gerekir, dersi nasıl anlatmalıyım hiçbir fikrim yoktu. gerçek hayatla kitapta yazanlar, üniversitede öğrendiklerimiz birbiriyle bağdaşmıyordu. hâlâ bir şeyleri düzene sokabilmiş değilim ama en azından artık her gün ağlamıyorum, haftada bir ağlamak yetiyor. daha ilk haftadan işi bırakmadığım için, kendime biraz fırsat tanıdığım için mutluyum. öğretmen olmak güzel bir hismiş. mesela son bir aydır daha ...