teferruat

  odamda bir şeyleri toplamak istemediğimde elime ne geçerse kaldırdığım boş bir çekmece vardı. daha sonrasında muhakkak düzenlerdim o çekmeceyi, her şeyi yerli yerine kaldırırdım. geçen gün yine bir şeyleri oraya kaldırmak için çekmeceyi açtığımda tamamen dolmuş olduğunu gördüm, demek ki uzunca bir süredir bir şeyleri toplamak istememişim. ama merak etmeyin çekmeceyi düzenlemedim, bir şekilde bir şeyleri ittirip elimde olanları da oraya sıkıştırmayı başardım. muhtemelen bir daha ki sefere elimdekiler artık oraya sığmayacak ve mecburen toparlamak zorunda kalacağım veya belki de bir çekmeceyi daha boşaltıp orayı da bu amaçla kullanmalıyımdır. şaka yapıyorum, bu yazının amacı ne kadar dağınık olduğumdan bahsetmek değildi. sadece zihnimizde de böyle büyükçe boş bir çekmece var ve düşüncelerimizi oraya sıkıştırmaya çalışıyoruz. sonra üzerine düşünürüz, sonra konuşuruz, sonra hallederiz diye diye sonralıklarımızı sıkıştırdığımız bir çekmece. yeri geliyor teşekkür etmeyi bile erteliyoruz...

  evet korkunç bir dünyada yaşıyoruz ve evet benim de her zaman için her konuda olumlu tecrübelerim yok. hayal kırıklıkları arasından ayıklayabildiklerimle, güzel kalabilen kısımlarla avunup iyi tarafından bakmaya çalışıyorum. olayların iyi tarafından bakmak demek başıma hiç kötü bir şey gelmiyor demek değildir, bazı olumsuz durumlara da maruz kalıyorum evet ama ben böyle bir bakış açısı tercih ettim demektir. her zaman dünyanın güzel bir yer olduğuna inandırmaya çalışan değil de inandırılmaya çalışılan, önüne güzellikler sunulan kişi olmak istiyor bazen insan. mesela her zaman ben yapmayayım o keki, bir kere de bir başkası benim için yumurtaları ve sütü önceden dolaptan çıkarsın oda sıcaklığına gelene kadar beklesin, yumurta ve şekeri en azından beş dakika çırpsın, unu muhakkak elesin, fırını önceden 200 dereceye ayarlasın sonra da kapımı çalıp sana kek yaptım desin. ne bileyim işte, dediğim gibi insan bazen o güzelliklerin gösterildiği kişi olmak istiyor. bir de tüm bunlara eşl...