ben ona sıkıntılı güz günlerinde/ yedi renkli yaz yağmurları dilemiştim/ kırmak istememiştim duygu filizlerini/ büyük bir ustalıkla susturup içimdeki uğultuyu/ rüzgarımı olanca yumuşaklığıyla salmıştım üzerine/ incinmesin diye tek/ acıyı bile ters yüz eden/ incelikli bir gülümsemeyle yüzümde/ ben ona gittikçe soğuyan zamanlarda/ sıcacık bir sığınak olayım istemiştim/ insanlar içinde üşüdükçe/ güvenle gelebileceği

 

       hayatımın benden hiçbir şey olmazsa ne yaparım kısmını hiç planlamamıştım o yüzden mi biraz bocalıyorum yirmi beş yaşında hayat biraz da böyle midir yoksa bayramda güzel olmadığına neredeyse emin olduğumu bile bile sırf merakımdan o son şekeri yememem mi gerekiyordu bilmiyorum ama merhaba.

bu şiiri çok seviyorum ama her satırını buraya yazmak için de biraz fazla uzundu, meraklısı açsın okusun diyelim. galiba üç aydır buraya hiçbir şey yazmamışım, aslında birkaç ay daha yazmayı planlamıyordum ama biliyorsunuz hayat sürprizlerle dolu. ama buraya yazmıyorum diye hiçbir şey yazmıyorum da sanmayın, şubat ayında yüksek lisans tez perilerinin bir gece ben uyurken gelip de benim tezimi yazmayacağını fark ettim ve bilgisayarın başına geçerek yazmaya başladım. henüz bitirmedim ama 76. sayfayı geride bıraktım, nisan ayının sonunda bu aralar hayat daha bir güzel sanki gibi bir düşünceye kapılırsanız bilin ki ben tezimi yazmayı bitirmişim ve bu sebeple dünya çok daha yaşanır bir yer olmuş. zaman zaman çok mu gerek vardı böyle bir şey yapmama gibi düşüncelere kapılsam da şu son iki üç aydır günün en sevdiğim zaman dilimi gün içinde yapmam gereken diğer işleri hallettikten sonra akşam bilgisayarı açıp bir şeyler okuyup birkaç sayfa yazdığım kısım. bir insan on sekiz yaşında üniversiteye başlarken hiç ilgisi olmadığı bir bölümü seçebilir hatadır der anlarım ama yirmi üç yaşına geldiğinde yüksek lisans yapmaya karar verip de nasıl tekrar hiç ilgisi olmayan bir bölümü seçebilir bunu pek anlamlandıramadım. yine de her şeye rağmen en hevesle çalışabileceğim konuyu seçtiğim için kendimi tebrik etmeden de geçemeyeceğim o kadarını da hak ediyorum. umarım hazirana kadar son haline getirebilmiş olabilirim ve bu sayede kendime güzel bir doğum günü hediyesi vermiş olurum. olmadı ağustosta geç doğum günü kutlaması yaparım. en azından tezin teşekkür kısmı hazır sayılır, bu da büyük bir gelişme sayılır. sadece bu süreci kaç kilo alarak bitireceğimi merak ediyorum çünkü bir şeyler yazdıkça ödül maması gibi bir şeyler yiyorum şimdilik iki kilo aldım ama bakalım sonu nereye varacak galiba bu sefer ellili kiloları tartıda göreceğim.

ocak ayından bu yana sekiz film, bir belgesel, üç dizi izlemişim. beş kitap okumuşum, böyle diyince kulağa az geliyor biraz 1484 sayfa kitap okumuşum diyelim. gurur ve önyargının 1995 yapımı altı bölümlük bir dizisi vardı, yıllardır çok zor zamanlarda izlemek üzere bir kenarda bekletiyordum onu. o zor zamanlar bu zamanlarmış maalesef izlemek zorunda kaldım ve artık bununla birlikte güzel bir şey olacağından emin olduğum ama hemen tüketmek istemediğim için yıllarca izlemeyip bir kenarda beklettiğim filmler ve diziler stoğumun sonuna gelmiş bulundum. bu hayatta nelerin sonu gelmiyor ki zaten diyerek biraz dramatize ettikten sonra hayatıma kaldığım yerden devam edebilirim sanırım. “acaba bir ramazan pidesi olsam benim için upuzun bir kuyruk bekler miydi yoksa başka bir fırına mı giderdi?” diye bir soru görmüştüm instagramda, bazı filmler benim için o uzun sırayı beklerdi hissi uyandırıyor. “sen tasalanma ben senin için bunu hallederim, senin düşmene izin vermem” hissi veren filmleri seviyorum ve galiba iflah olmaz bir romantik komedi sevicisiyim. ama en güzeli iki tarafın da bunu birbirine hissettirdiği filmler. her kurtarıcılığı da erkekten beklememek lazım. hapsedildiğin kuleden de kurtarırım, tamam prensim ben cadının sana uzattığı zehirli elmayı yemene de engel olurum, tamam balım kötü kardeşlerin balodan baloya gezerken ben sana yaptığın ev işlerinde de yardım ederim, kaçıp geldiğin baloda gece yarısından önce eve varmak için hızlı hızlı indiğin merdivenlerde düşürdüğün ayakkabını da getiririm. yeter ki hem filmlerde ama daha mühim olanı gerçek hayatta biraz karşılıklı çaba olsun, halledilmeyecek şey yok. ama bayramda teyzelerin “bak tam sana göre birisi var” ya da “bak bu seninle tanışmak istiyormuş” atakları nasıl engellenebilir onun çözümünü tam bilmiyorum. teyzeciğim var git yoluna ben kütüphanede aynı anda aynı kitaba elimi uzatacağım ya da köşe başında çarpışacağım o kişiyi bekliyorum ve artık romantik komedi izlemeyi bırakıp gerçek dünyaya dönsem iyi olabilir. hep 27 yaşımda evlenirim diyordum ama onu da bir güncellesem iyi olacak çünkü iki ay sonra 26 oluyorum ve biz yaşlandığımızda ben köy evimizin bahçesindeki gölgedeki hamakta uzanmış kitap okurken bana yeni yaptığı buz gibi limonatadan bir bardak getirecek ve ben içinde nane yaprağı yok diye huzursuzluk çıkardığım için eve tekrar giderek bardağın içine nane yaprağı ekleyecek, ikimiz de işten geldiğinde ben hemen dinlenmeye çekilirken akşam yemeğini hazırlayacak ve ben çayımı alıp içeriye geçtiğimde bulaşığı toplayacak, şehir şehir gezip gittiğimiz her yerde yediğimiz simitleri karşılaştırarak yediğimiz en güzel simidin sabah ben uyurken kalkıp yaptığı tazecik sıcacık simitler olduğuna karar vereceğimiz bir prensi henüz kuleden kurtarmadım. şaka bir yana hayat müşterek ben de elbette tüm bunların karşılığında teşekkür ederim diyeceğim ona. galiba benim sevgi dilim seveceğini düşündüm denilerek benim için bir şeyler yapılması. evlenme yaşıma düz hesap 30 diyelim biz.

bu yıl ramazan ayından pek keyif almadım sanırım. kardeşlerim evde yoktu ve benim ramazan ruhum kardeşlerimmiş, onları sinir etmediğim bir ramazan ayı hiç tahayyül etmemiştim ama yaşayarak görmüş oldum ki hiçbir eğlencesi yokmuş. biraz benim manevi eksikliğimden de kaynaklanıyordur muhakkak o ayrı çünkü çok utanarak söylüyorum ki bir kere bile teravih namazına gitmedim ve bu yetmezmiş gibi yirmili yaşlarımda istanbul’da bir camide teravih kılmazsam çok ayıp edeceğimi düşündüm sanki on adım ötemdeki camiye gidiyormuşum gibi. tüm bunlar yetmiyormuş gibi bir de ramazan ayına geçirdiğim en ağır grip ile giriş yapmış oldum, bir an hiç iyileşemeyeceğim herhalde diye düşünmüştüm ama üç haftanın sonunda bir nebze daha iyi hissetmeye başladım, insan bazen ciğerinin ağrısını hissediyormuş bunu da bir deneyimlemiş olduk diyelim. derin nefes alınca ciğerimizde bir ağrı hissetmiyor olmak ne kadar çok şükredilecek bir şeymiş bunun kıymetini anlamış oldum. allah’a az şükrediyoruz, insanlara az teşekkür ediyoruz, bir şeylere az tahammül gösteriyoruz ve sonra mutsuz insanlar oluyoruz. geçenlerde bir sebepten bir ilkokulda bulunmam gerekmişti birkaç saat kadar, ikinci sınıf öğrencisi bir kız yanıma gelip sabahtan beri sana bakıyorum çok tatlısın demişti. şimdiye kadar hep lisede çalıştığım için hasret kalmışım böyle minik zarif hareketlere, ama neyse öğrencilerimin de hakkını yemeyeyim şimdi onlar da iyiydi ama en kısa zamanda daha küçük öğrencilerle çalışma fırsatı yakalamak bana iyi gelebilir ve muhtemelen bir süre sonra o kadar küçük insanlarla bir arada olmaktan içim darala da bilir ama olsun bunlar hep deneyim. böyle minik, basit ama içten gelen küçük iltifatlar bile insanın gününü güzelleştiriyor ama bundan bile mahrum bırakabiliyoruz insanları. yirmi beş yaşımın ramazan ayında bunu düzeltmemiz gerektiği farkındalığı ile değiştim ve geliştim diyebiliriz ve umarım bu diğer aylarda da devam eder. birkaç aydır insanlarla olan ilişkilerimde daha farklı birisine dönüştüğümü fark ediyorum. mesela birisi inatla cadı tarafımı mı görmek istiyor, onu hiç kırmadan süpürgeli bir cadıya dönüşüveriyorum. böyle davranmak bazen bu ben değilim ki gibi hissettirse de galiba gerçek dünyada işler böyle yürüyor. elli kere rica ettiğim iş hallolmazken bir kere sert çıkışsam aynı iş hemencik halloluveriyor. yetişkin hayatının bu kısmını hiç sevmiyorum ama bazen yerine göre uçan süpürgesine atlamış havada süzülen bir cadı olmak gerekebiliyor. her zaman nezaketi savunacağız o ayrı. zaten geçenlerde bir lira attığımızda çalışan sokakta kaldırımların üzerinde gördüğümüz yumruk atılan makineleri hayatımda bir kez de olsa deneyimlemek istedim. üzerinde rekor olarak 982 yazıyordu, neyse dedim bir 500 yaparız herhalde, yanımda arkadaşım da vardı çok şükür içimden demiştim bunu yoksa sonrasında daha çok gülebilirdi. attık bir liramızı yumruğumu da attım ama gelin görün ki ekranda 96 yazıyordu makine herhalde ayıp olmasın diye onu 100’e yuvarladı sağ olsun. o yüzden nezaket kazansa çok iyi olur çünkü benim pek kaba kuvvetim yokmuş onu görmüş olduk ama siz beni bir de bir sonraki sefer görün.

çocukken hafta sonları kütüphaneye giderek oradan kitap almayı severdim ama son yıllarda kendi kitaplığımı oluşturayım diye düşünerek okuyacağım kitapları hep satın alıyordum ama artık hem odamda kitapları koyacak bir yer kalmadığı için hem de bu aralar favori aktivitem öğleden sonraları tek başıma kütüphaneye gidip orada çalışmak olduğu için bir iki aydır kitaplarımı hep kütüphaneden alıyorum. ne aradığımı bilmeden rafların arasında dolaşıp kitap seçme hissini de özlemişim, satın aldığım zaman genelde hep hazır bir listem oluyordu onları alıyordum ama artık okuyacağım bir sonraki kitap bana da sürpriz oluyor ve bu hissi sevdim. en azından daha büyük bir kitaplık alana kadar ya da artık iş güç sahibi olup kendi evime çıkana kadar böyle devam edeceğim sanırım. herhangi bir işte çalışmak istemiyorum sadece kendi işimi yapmak istiyorum, kendi işimi daha iyi şartlar altında yapmak için sınavdan iyi bir puan almam lazım ama bazen sınav için çalışmaya vakit ayıramıyorum (ilk aklınıza geleni tahmin eder gibiyim hayır tembellik yapmıyorum aşk olsun), e hadi özelde çalışayım desem aldığım para hiç emeğimin karşılığı değil ama yine de tecrübe edinmek açısından ve bu işi sevdiğim için çalışmaya devam ediyorum ama bu da devamlı bir iş olmayabiliyor sürekliliği olmadığı için acaba ne zaman ayrılmam gerekecek diye düşünüyorum ve sonuç olarak 25 yaşında işsiz olmak gelecek planlarım arasında yoktu ama en azından hayatımın sonuna kadar yapmak istediğim işi buldum iyi tarafından bakalım. kurtlarla koşan kadınlar’da “zamanı geldiğinde zamanıdır” diye bir cümle vardı, demek ki şu an bazı şeylerin zamanı gelmediği için zamanı gelmedi ve evet insan bazen bu basit gerçeği bile bir kitaptan okuma ihtiyacı duyabiliyor. geçenlerde bir yere giderken her zaman aldığım yerden değil de başka bir pastaneden simit almaya karar vermiştim sebepsizce,  içeriye girip simit alacağımı söyleyince beni “beş dakika şurada oturuver hemen fırından çıkıyor simitler abicim” cümlesi karşılaşmıştı, o sıcacık simidin güzelliğinden tereyağı gibi eriyerek devam etmiştim günün geri kalanında, yani varacağımız nokta şu ki hayat beklediğimiz anda gelen inan hiç beklemediğin anda oluyor kuzumluk anlarla dolu ve biraz da bilinmezliğin güzelliği diyelim.

yazı sonu şarkısı: rafet el roman- kurşun şarkısı beni her yerden engelleyebilir mi nereden dilime takıldı bilmiyorum ama dinlemeyi bırakamıyorum da yine de bu yazının şarkısı ozbi-karavan olsun.