hoyrattır bu akşamüstüler daima/ gün saltanatıyla gitti mi bir defa/ yalnızlığımızla doldurup her yeri/ bir renk çığlığı içinde bahçemizden/ bir el çıkarmaya başlar bohçamızdan/ lavanta çiçeği kokan kederleri/ hoyrattır bu akşamüstüler daima.

-

 

21. yüzyılın 21. yılının 21. gününden herkese merhaba.

aslına bakarsanız yazacak hiçbir şeyim yok ama birkaç gündür bir şeyler yazma hevesi içindeyim. zaman zaman yapamayacağım ve üstelik yapamayacağımı bildiğim şeylere büyük bir heves duyarım ve olmayacağı belli olan o şeyi yapana kadar asla peşimi bırakmam. mesela bir süredir bazlama yapma hevesi içindeydim. olmayacağına emin olduğum halde içimden bir ses sürekli “hadi bazlama yapsana, bazlama mı yapsak, bazlama” dediği için yapayım da yapamayacağımı anlayıp huzura ereyim bari dedim. nitekim de öyle oldu, hamuru yoğurdum mayaladım, havasını alıp bir daha mayalanmaya bıraktım, şekil verdim bir daha mayalanmaya bıraktım ve pişirdim. sonuç hüsrandı ve elimde kabarmamak için varını yoğunu ortaya koyan bazlamalar vardı. çok şükür başarısız oldum da bazlama hevesim de böylece bitmiş oldu. mesela başarılı olsam bir daha bir daha yapmak isterdim belki ama şu an benim için bazlama demek yoğururken ele yapışan o korkunç hamur demek. sanki hamur sizi ele geçirecek gibi hissediyorsunuz ama un da ekleyemiyorsunuz çünkü hafif ele yapışan bir hamur olmalı. çok içlenmişim sanırım bu konuda. ama eğer bir distopya yazsaydım hamur işlerinin olmadığı bir dünya üzerine yazabilirdim. ne kadar sağlıksız olsa da insan bazen un paketine sarılmak, beyaz şekere şiir okumak istiyor. bazlamanın o yapış yapış elden kurtulmak bilmeyen hamuru ile diğer unlu mamulleri esir aldığını düşünün. hepsini bir şatoya kapatmış mesela, şatoya uzanan o uzun tahta sallanan köprünün altında da lavlar değil de kaynayan bir vişne marmelatı olsun. ejderhanın yerini alan bazlama hamuru; kahvaltısı için simidi kurtarmaya gelen şövalyeyi, ölmeden son bir kez olsun üzümlü kek yemek isteyen yaşlı kralı, herkesi ele geçiriyor, o yapış yapış hamurun içine hapsediyor. belki shrek adında bir dev gelir de bazlama hamurunu yenebilir. shrek demişken shrek’in ilk filminin vizyona girmesi üzerinden yirmi yıl geçmiş olması hasebiyle bir shrek maratonu yapayım dedim, bütün filmleri tekrar izledim. konuyu shrek’e bağlamak isterken bazlama hamurunu da kötü gösterdik gibi oldu ama kusura bakmasın, elime yapışıp beni sinir ettiğine saysın artık.

insan bazen gitmek istiyor. ardına bakmadan, sağa sola sapmadan, geride kalanları umursamadan, ardında bir mektup bırakmadan, kat ettiği yolu azımsamadan, yol almaktan usanmadan, kaybolduğunda yolu sormadan, yalnızlığı duyumsamadan, yürümekten yorulmadan, kendinden kaçmadan, kendini yok saymadan, ruhunu yormadan, koşup da toprak yolu tozutmadan, tozu dumana katmadan, çok gece kalmadan, yemeği soğutmadan, havalar soğumadan, yağmura yakalanmadan gitmek. (cümleyi baştan sona okuyunca yazdıklarım türkçe değilmiş gibi böyle kelimeler yokmuş gibi hissettim ama hepsini ayrı ayrı cümleler içinde kullanınca anlamlı oluyor denendi, onaylandı. ayrıca –madan ile biten ve aklıma gelmediği için kullanamadığım bütün kelimelerden özür diliyorum.) nereye gitmek istiyorsun bu kadar derseniz, test kitaplarından uzağa. öyle gecemi gündüzüme katıp çalışmıyor olmama rağmen şimdiden sıkıldım. ama asıl çalışmam gereken zamanlara giriş yapmış bulunmaktayız. umarım motivasyonumun kaçmış olduğu dağ yanıp bitip kül olmaz da kendisine en kısa zamanda ulaşabilirim, çünkü ona ihtiyacım var.

sıradan, dört duvar arasındaki hayatımdan bildirmek istediklerim bu kadardı. bu arada 28 ocak çikolatalı kek gününüz şimdiden kutlu olsun.

yazı sonu şarkısı: şu günlerde şarkı dinleyeceğimde elim ya sertab erener- olsun’a gidiyor ya da arctic monkey- do i wanna know’a. bu arada teoman yeni albüm çıkarmış teoman ve piyano diye. mektup şarkısını piyano eşliğinde söylemiş eski versiyonundan çok daha güzel olmuş.

 

 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

balığın batması ve yan gitmesi hakkında bazı mülahazalar

-
Resim
uzun zamandır yani yaklaşık üç aydır bir word dosyası açıp da bir şeyler yazmadım yazıya nasıl giriş yaptığımı da unutmuşum ama selam. son birkaç yıldır ayda en azından bir yazı yazmaya çalışıyordum, yani paylaşmadıklarım da oluyordu elbette ama kenarda köşede de olsa bir şeyler yazmış oluyordum. o birkaç yıllık rutinimi bozdum ve ilk defa bu kadar uzun süredir yazmaya ara verdim. hem yazacak bir şeyim yoktu hem de neyi nasıl ifade etmem gerektiğini bilemedim galiba biraz da. bilirsiniz, ufak tefek yazar şımarıklıkları işte. bu arada bu yazıyı masamın üzerinde vazoda duran kokinalarım ile birlikte yazıyorum. ben çalışma hayatına ilk girdiğimde ki iki yıl kadar oluyor, bu aylarda kendi kazandığım ilk parayla kendime kokina almıştım. çiçekçiye girdiğimde dikkatimi çekmişti öyle kırmızılı yeşilli çok güzel görünüyordu ve daha önce de hiç bilmiyordum böyle bir çiçek olduğunu, sosyal medya kullanmadığım bir dönemmiş demek ki. o yıl ve ondan sonraki yıl yani geçen sene kendime kokina almıştı...
Devamı

arkadaşın ne yapıyorsun dediğinde hiç öyle bildiğin gibi aynı şeyler evdeyim deme yarışına katıldın ama rakibin benim

-
Resim
  her şey babamın eve yaşamadığımız bir yere ait bir imsakiye getirmesi ile başladı. başka bir ilçeye ait olduğu için ezan vakitlerinde birkaç dakikalık bir sapma oluyordu. anlayacağınız bu sene imsakiyesiz kaldık, yirmi altı yıllık ömrümde bir ilkti. hadi duvar takvimlerinin hayatımızdan usulca kayboluşuna alışmıştık. ama imsakiyenin de bir anda hayatımızdan çıkmasına hiç hazır değildim. her gün iftar sonrası bulaşığı topladıktan sonra o günün üzerini fosforlu kalemle çizmek, imsakiyeye şöyle bir uzaktan bakıp “ne çabuk geçti ramazan” demek, sahur saatinin geriye iftar saatinin ileriye gidişini doğa üstü bir olaymış gibi izlemek ve başından sonuna tuttuğumuz orucun süresinin ne kadar uzadığını hesaplamak gibi rafine zevklerimin hiçbirisini yaşayamadım. evet bunların hepsi bir imsakiyeye bağlıydı. imsakiyenin o çabasızlığını seviyordum. hani sağda solda her zaman bir yerlerde olur, bir markette camide herhangi bir yerde muhakkak dağıtılırdı. imsakiyeye ulaşmak için çabalamazdık y...
Devamı

“alo iyi günler ben potansiyelimi harcamak istiyordum da nereye başvurabilirim? evet evet tek çekim olacak hepsini harcamak istiyorum.”

-
türk dil kurumu 2024 için yılın kelimesini “kalabalık yalnızlık” olarak belirlemişti ama benim için yılın kelimesi potansiyeldi. üstelik tek kelime, öyle yılın kelimesi diyip iki kelimelik bir kelime de seçmedim. bence hepimiz bu kelimeden çok sıkıldık. “potansiyelini harcıyorsun”, “potansiyelinin üzerinde/ altında”, “o işin potansiyeli yok”, “potansiyelsiz birisi” gibi uzayıp gidiyor bu liste. insan bir durup “ne potansiyelmiş be” diyor. bu konfor alanında kalmak ve potansiyelini harcamak konusu biraz abartılıyor gibi gelmeye başladı artık. her zaman söylendiği gibi, konforlu yeri neden terk edeyim? birimiz için harcanmış ve potansiyelinin altında kalmış bir hayat bir diğerimiz için yaşaması en huzurlu hayat olabilir. ve bence bu hayatı bedenen ve ruhen huzurlu olmaya çalışarak geçiriyoruz. babam geçen gün bir futbolcunun kadın hakemin kararını beğenmediği için “mutfaktan çıkmamalıydın” dediğini ve bunun için ceza aldığını söylemişti. ilk başta bu cinsiyetçi tavrını yanlış bulmuştum...
Devamı