bütün bu sürekli arayışlar neden bilir misin/ neden bu durup durup isyan etmeler allah’a/ bu aldanmalar, yıkılmalar, bu sonsuz çalkanış/hep sana yaklaşmak için, biraz daha biraz daha/ seni bulmak yılgın, yıkık gecelerden sonra/ sana çıkmak merdivenlerden nefes nefes/ belki ben yalnız senin güzelliğinde çirkinim/ hiç solmasa güzelliğin, böyle hiç bitmese/ yanmak var sana yaklaştıkça biliyorum/ yok olmak var, kahrolmak var, kül olmak var/ öyle bakma gözlerime bakma artık ölüyorum/ yaşamanın ta kendisi oysa bu ölmek değil/ gözlerim gözlerinden başkasını unuttu/sen yoksan o yokluktur, senden öncesi yoktu.

             havalar ısınınca bana hep “bir şeyler başarmak istiyorum” hissi gelir. bu sene havalar geç ısınınca o moda giremedim galiba. neyse zaten her zaman bir şeyler başaracak da değiliz. bazen zihnime farklı yolların da olduğunu kabullendiremiyorum. huysuz ve inatçı yaşlı bir teyze gibiyim. yaşlı sayılmam, huysuz da demeyeyim şimdi durduk yere kendime ama ortada reddedemeyeceğim bir inatçılık var. hayatım yılbaşında planladığımdan çok daha farklı bir yere doğru evrildi. dört ay önce birisi bana bak nisan ayında şöyle şöyle olacak deseydi, bugünümü bana anlatsaydı sadece gülerdim ve öyle bir şey mümkün değil derdim, sonra tekrar gülerdim. kendimi akışa bıraktım ama çok mu akışkan oldum, hayatımın kontrolü artık hiç mi bende değil, seçimler mi yapamıyorum bilmiyorum ama bir şeyler oluyor. tuhaf bir şekilde çok da şikayetçi değilim bu durumdan. değişim ve belirsizlik eskiden olduğu kadar kalbimde ve ruhumda bir boşluk hissi yaratmıyor sanırım. yaşamak, büyümek ve öğrenmek de herhalde böyle bir şey olsa gerek.

neredeyse iki aydır islam iktisadında kadın girişimciliği konusuyla meşgulüm. öncelikle bir süre girişim, girişimci ve entrepreneur kelimelerini duymak ve görmek istemiyorum. ayrıca tüm bu ataerkil düzene, erkek egemen toplumlara ve eril iktisat yapısına çok kırgınım. her neyse, ödev yaparken konu oraya nereden geldi bilmiyorum ama lüks nedir diye düşündüm. o kadar değişken bir kavram ki bunun net bir tanımı olduğunu zannetmiyorum. sevilmediğini hissettiğin an kalkıp gidebilmek cevabı belirdi zihnimde. sevmediğini hissettiğinde bırakmak belki şımarıkça mıdır bencillik midir onu henüz kafamda konumlandıramadım ama sevilmediğin yerde tek bir saniye daha harcamak zorunda olmamak öyle kıymetli ki. bununla ilgili uzun uzun bir şeyler yazmıştım aslında ama sonuçta yazdığımız her şeyi paylaşmak zorunda değiliz. hatta dönüp ben de okumayayım diye komple sildim hepsini.

ay sonunda okuduklarım ve izlediklerim hakkında yazmayı ve kendi kendime de olsa konuşmayı özlediğimi fark ettim. ama artık sıkıcı şeyler okuyorum sanırım. bazen okurken kitabın üzerine büyük harflerle bu düşünceye asla katılmıyorum yazıyorum. bazen kitabın arasına çiçek şeklinde bir kağıdın üzerine “sanki kitabın yazarı hiç sevmemiş ve sevilmemiş gibi cümleler kuruyor.” yazıp bırakıyorum. yaklaşık 300 yıl önce yaşamış birisiyle tartışmak istemem ne kadar mantıklıdır bilmiyorum ama sanki okuduklarım  ‘iktisatçılar duygusuzdur’ önyargımı destekler nitelikte. bazen kitabın son otuz sayfasını hocaya kitabı okudum dediğimde yalan söylemiş olmayayım diye okuyorum, hiçbir şey anlamıyor olmak beni mahvediyor ama şimdi çaba göstermezsem iki ay sonra hâlâ aynı yerde olduğumu görmek beni daha çok mahveder. zaman zaman anlamadığım halde direndiğim için kendime saygısızlık yapıyormuşum gibi hissediyorum. ne bileyim salak falan da değilim ama neden böyle oluyor anlamıyorum diye düşünüyorum. gerçi son zamanlarda eve girdiğimde anahtarı kapının dışında unutmadığım zaman ev halkı tarafından tebrik edilmeye başlandım ama herhalde salak değilimdir. hiçbir şey için yeterince sabredip çaba göstermediğimin farkındayım ama yine de bir şeyler olsun istiyorum. belki de halihazırda bir kenarda duran inatçılığımı biraz da bana faydası olacak olan şeylere yöneltmeliyim. yaşamak mı zor, bana mı zor geliyor? halıya uzanıp tavana bakarak sadece huzurlu sakin bir hayat istemiştim neden her şey böyle zor geliyor diye düşünmek için harika yaşlardayım. bu arada 23 yaşıma bir teoman konseri hediye etmek istemiştim ama bir türlü nasip olmadı, neyse artık yirmili yaşlarımın sonuna kadar kendime sözüm olsun. neredeyse bir ay sonra 24 yaşında olacak olmam tuhaf hissettiriyor, mesela kendimi hiç kırklı yaşlarda hayal edemem, otuz belki. neyse belki de görmeyeceğim yıllar için şimdiden endişe etmeme gerek yok. artık hiçbir şeyden şikayetçi olmayacağım kararımın üzerinden bir ay geçmemişken tekrar her şeyden şikayetçi olmaya başlamam hiç hoş değil. ama bu sadece ucu bana dokunan bir şikayet hali. günlük hayatta maruz kaldığım bir olaydan, muhatap olduğum bir insandan kolay kolay şikayetçi olmam. beni sadece kendi yaptığım veya yapmadığım şeylerden şikayet ederken görürsünüz. her neyse, olumsuz şeyler düşünmüyoruz ve sanki bir gökkuşağının altında yaşıyormuşçasına mutlu davranıyoruz. madem kendimi gün sonunda yatağa uzanıp keyif alacağımdan emin olduğum kitaplar okumaktan alıkoyuyorum ve bir noktada faydası olacağını düşündüğüm şeyleri okumak için kendimi zorluyorum, bari güzel bir film izleyeyim dedim. normalde böyle zamanlarda 2005 yapımı gurur ve önyargı’yı izlerim, çünkü filmi bitirdikten sonra iyi hissettireceğinden emin olurum, yine öyle yapacaktım ama karşıma serendipity diye 2001 yapımı bir film çıktı, tesadüflerin güzelliğine inanan birisi olarak demek ki kaderimde bu film varmış dedim ve onu izlemeye karar verdim. çok tatlı bir filmdi, sanırım zor geçen bir günden sonra sığınılacak liman olan filmler listeme hızlı bir giriş yapmış oldu. kısmen before sunrise benzeri olsa da ondan daha çok sevdim bu filmi. geriye yapılacak tek bir şey kalıyor, sevdiklerime zorla da olsa bu filmi izletip film hakkında konuşmak için sabırsızlanmak.

yaklaşan ramazan bayramı için dünya barışı dışında tek temennim doğru bayram gezmesi arkadaşını bulmaktır. benim için doğru kişi ben baklavanın üstündeki çıtır yeri yedikten sonra altında kalan fıstıklı kısmını yiyen kişidir. evet baklavanın sadece üstünü seviyorum. ayrıca muhtemelen bayram sonrası artık yıllardır ertelediğim (hatta kaçındığım) ehliyet kursuna başlayacağım. artık lütfen trafikte herkes daha anlayışlı ve makul tavırlar sergilesin.

yazı sonu şarkısı: melike şahin- uykumun boynunu bükme